คนเห็นแก่ตัว “สุดท้ายก็ต้องอยู่คนเดียว”

เธอทำทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อให้ได้มานั้น

ไม่ว่าถูกหรือผิ ดก็ไม่สน เธอภูมิใจไหม

เธอได้ครอบครองทุกๆ อย่าง เธอสุขใจหรือ

เธอรักแต่ตนเอง ไม่สนใจว่าคนอื่นจะเป็นอย่างไร

เธอยังได้ชื่อว่ารักเป็นอยู่หรือ..

ความละอ ายต่อบ าป ก ร ร ม ควรมีติดตัว แม้ไม่มีใครรู้เห็น

ความผิ ดชอบชั่ วดี ควรสำนึกอยู่ทุกลมหายใจ ทุกขณะจิต

คนชั่ วที่ได้ชื่อว่า “ชั่ ว” เพราะทำบ าปได้โดยไร้การละอ าย

เมื่อรู้ว่าทำชั่ ว แต่ยังไม่สำนึก

ไม่เกรงกลัวต่อบ าป ก ร ร ม นั้น

จึงเป็นที่มาของ “คนชั่ ว” ก็คือ ทำดีไม่ได้ คิดไม่ได้

หลงในการทำผิ ดซ้ำๆ จนกลายเป็นนิสัย

และเมื่อทำทุกๆ วันเข้า จิตก็ มื ด บ อ ด ไร้การระอ ายใจ

และกลายเป็น “สัน ด า น ” ที่แก้ไขอะไร ไม่ได้แล้ว

เพราะตัวเอง ไม่อย ากปรับ ไม่อย ากแก้

คนที่คุ้นชินกับการทำไม่ดีบ่อยครั้ง

จะรู้ว่า “ความดี” ทำย ากมาก ให้ผลเป็นเต่าล้านปี ช้ามาก

แตกต่างจากการ “ทำตามใจ ตามกิเ ล สในใจตน”

ให้ผลทันที สน อ ง ความอย ากได้ทันใด

สะใจในทันที อย่าได้ทำความไม่ดีเลย ท่านทั้งหลาย

เพราะการสร้าง เ ว ร ก ร ร ม ให้กับตน นั้นก็บ าปไม่น้อยเลย

ใยท่านถึงสะสม เ ว ร ก ร ร ม เ ว ร ภัยไม่จบ

ชีวิตนี้ ชีวิตเดียว มันยังทุ กข์ท ร ม า น ไม่พอหรืออย่างไร

ทำไมจึงผูกพย าบาทเจ้า ก ร ร ม ไม่ยอมอภัย

ปล่อยวางให้ใจเป็นอิสระเถิด ใจท่านทุ กข์ไม่มีใครรู้หรอก

ข้าพเจ้าก็ไม้รู้ นอกจากตัวท่านเองเท่านั้น

ขอขอบคุณ thatlikegood