คนเรา จะมีเวลาที่อยู่ด้วยกันกี่วัน
เช้าวันหนึ่ง ภรรย ากับสามีว่า
“วันนี้ จะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่นะ
จะไปค้ๅงบ้านคืนหนึ่ง แม่ไม่ค่อยจะสบาย
คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ
ฝนตกหนักเช่นนี้ ไปรถโดยสๅรมันสะดวก”
สามี ซึ่งหน้าตา บู ด บึ้ ง มาตั้งแต่เช้านั้น
ไม่ตอบภรรย า แต่กลับ ก ร ะ ช า ก เ สี ย ง ถามกลับว่า
“เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่หรือไม่
เธอรับปากฉันแล้วว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือยนะ
เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ และส่งลูกเรียน
ค่าใช้จ่ายเยอะ แต่ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัดล่ะ”
ภรรย า พูดออกมาเสี ยงเบาๆ อย่างคนรู้สึกผิ ดว่า
“ที่แท้ คุณ โ ก ร ธ เรื่องนี้นี่เองหรอ”
ภรรย า.. ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าอย่างเงียบๆต่อไป
แล้วพูดกับสามีว่า..
“วันนี้ มีรถโดยสๅรเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียวนะ
ฉันคงต้องรีบไปแล้ว คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้”
แล้วเธอก็ออกไป โดยสามีไม่ส นใจเลย
เพราะยัง โ ก ร ธ ภรรย าอยู่มาก
ประมาณครึ่งชั่ วโมงผ่านไปนั้น
สามีได้ยินเสี ยงเอะอะ บนถนนนั้น
แล้วออกไปดู จึงได้ยินผู้คน ต ะ โ ก น กันว่า
ฝนที่ตกหนัก เซๅะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองได้ขๅดลง
มีรถเมล์คันนึงตกลงไปในน้ำด้วยนะ
สามี ได้ยินดังนั้น เขาต กใจมาก
เขารีบออกจากบ้านไปทันทีเลย
เมื่อไปถึงแม่น้ำ รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ
เหลือเพียง ซ า กเหล็กสัมภาระกระเป๋าต่างๆ
ของผู้โดยสารก็กระจัดกระจาย
มีการหๅมร่างของผู้ เ สี ย ชี วิ ตคนแล้วคนเล่า
ขึ้นมา ชายหนุ่มเฝ้ามองหาภรรยๅ ก็ไม่พบเธอ
ก็เสี ยใจแทบบ้ๅ คอยถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่ว่า
“เห็นภรรย าผมบ้างไหมครับ ๆ
เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำครับ”
ทุกคนส่ายหน้า พูดว่าไม่เห็น
จนเวลาผ่านไปจนเกือบเย็น กู้ภัยหยุดการทำงาน
เพราะไม่มีผู้ เ สี ย ชี วิ ต ที่หาพบอีกแล้ว
จึงพูดกับชายหนุ่มว่า.. “หั ก ห้ า ม ใจเถอะนะ
ภรรย าคุณ คง โ ด น น้ำ พัดไปไกลแล้วล่ะ”
ชายหนุ่มเดินกลับบ้านเหมือนคนไม่มี วิ ญ ญ า ณ
ร้องให้ไป ค ร่ำ ค ร ว ญ ไปตลอดทางเลย
ในใจของเขา เฝ้าแต่คิดว่า
“ทำไมๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอล่ะ
ฉันไปด่ าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย
เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน”
แต่เมื่อกลับถึงบ้าน สามีคาดไม่ถึงว่า
ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารที่บ้าน
มีอาหารอยู่บนโต๊ะพร้อม
ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าหนึ่งตัว
ซึ่งเธอกำลัง เ ย็ บซ่อมชายเสื้ออยู่
“คุณไปไหนมาคะ ”ภรรย ายังพูดไม่จบ
สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น
“คุณเป็นอะไร ร้องให้ทำไมคะ
วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน
เสี ยเวลา อ้ อ น ว อ นให้เขารับคืนไป
เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทันอากาศใกล้หนาวแล้ว
ฉันเลยรื้อเอาเสื้อเก่ามาซ่อม
ก็พอใส่ได้อีกหลายปีเลยนะคะ
ฉันนี่ แ ย่ จริงๆ ของเก่ๅก็ยังมีอยู่
ไปซื้อของใหม่มาทำไมนะ”
เรื่องบางเรื่อง..เรา โ ก ร ธ จนลืมไปว่า
มันไม่สำคัญเท่ากับ“ความสุข” ของเราเลย
เรื่องบางเรื่อง..ไม่สำคัญเท่ากับ
“ความสุข” ของคนที่เรารัก
เรามีเวลาในโลกนี้อย่าง จำ กั ด
เวลาที่ใช้ร่วมกัน ยิ่ง จำ กั ด
อะไรที่ไม่สำคัญก็อย่านำมาเป็นอๅรมณ์
มากมายนัก ค ลั่ ง..กับเรื่องเล็กน้อยไปไย
ขอขอบคุณ คิดสิ