(ข้อความชวนให้ข้อคิด) จากคุณครูสาว ในการโพสใบหย่ า

หลายๆ ปีที่ผ่านมาฉันกำลังเดินอยู่บนถนนเล็กๆ ทั้งสองข้างทางเป็นเหว

ฉันได้แต่เดินตามคนๆ นั้นด้วยความซื่อสัตย์ ด้วยความหวัง อย่างไม่มีข้อแม้

ตลอดทางฉันเห็นแค่แผ่นหลังของเขา ฉันตามอย่างเชื่อใจ เขาหันมามองฉันเป็นพักๆ

แต่ฉันเองที่เป็นคนตัดสินใจ เดินตามเขา ฉันเป็นคนเลือกเอง ฉันจึงเดินต่อเรื่อยๆ

และในระหว่างทาง ฉันไม่รู้เลยว่า เขาคิดอะไรอยู่ แต่ฉันเห็นเขาโรยเศ ษแก้ว

ทิ้งไว้บนพื้น ขณะที่ตามเขาไป และฉันเองก็ไม่เคยระวั งตัวเลยเพราะ..ตามองอยู่ ที่แผ่นหลัง

เขา และด้วยความไว้ใจ ฉันรู้สึกเจ็ บที่เท้าแล้ว แต่ฉันเองก็ยังเดินตามไปเรื่อยๆ อย่างมีความหวัง

การขอโทษ และการให้อภัยเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขาก็ยังทำต่ออีกเรื่อยๆ และในที่สุด

พื้นที่เราเดินก็เต็มไปด้วยเศ ษแก้ วชิ้นเล็ กที่คอยทิ่ มตำ เท้าของฉันอยู่ตลอด

และแน่นอนว่ามันก็มีบางช่วงที่เป็นพื้นดินธรรมดาอยู่บ้าง บางช่วงที่เป็นพื้นหญ้านุ่มบ้าง

แต่เดินไปไม่นานนักหรอก ก็กลับไปเจอเศ ษแก้วอีก มันตลกตรงที่ ฉันก็ยังทนเดินต่อไปเรื่อย ๆ

เพราะคิดเสียดาย ที่อุส่าต์เดินตามมาตั้งแต่แรก และด้วยความหวัง จากเสียงพูดของเขาเอง

ที่ตะโกนมาเรื่อยๆ ว่าเค้าจะหยุดการกร ะทำเหล่านี้ ความเจ็ บป วดมันเพิ่มขึ้นมาอีก

เมื่อมีเด็ กคนหนึ่งเกิดขึ้น มาจากที่เดินด้วยน้ำหนั กเราคนเดียว กลายเป็นต้องเดินโดยอุ้มเด็ ก คนนี้

ไว้ที่แขน ไม่ให้เขาโดนเศ ษแก้วไปด้วย พอเด็ กโต น้ำหนั กก็มากขึ้นทุกวันตามไปด้วย

8 ปี ในที่สุด เราก็เดินมาจนถึงทางแยกสองทาง คือทางตรงทางเดิม ที่แม้จะมีเศ ษแก้ ว

แต่ก็ยังคงมีแผ่ นหลัง ที่คุ้นชิน กับรอยยิ้มของเขา ที่เหมือนคอยให้ความหวังว่า

เขาคนนั้นกำลังจะเลิกโร ยเศ ษแก้วแล้ว หรืออีกทางคือ จะเลี้ยวออกไป ที่มันโค ตรมื ด

และไม่รู้ว่า จะมีอะไรอยู่ข้างหน้าบ้าง ในใจคิดว่าไม่ว่าจะเลือกทางใด เราก็จะเอาเด็ กคนนี้ไปด้วย

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะไม่ปล่อยเด็ ก ตรงทางแยก ฉันมองลงไปที่เท้าของฉันเอง

บัดนี้มันดูไม่เหมือนเท้าต่อไปแล้ว มันเต็มไปด้วยบา ดแผ ลนับไม่ถ้วน เจ็ บ ชา ไปหมด

แล้วก็กลับมาเจ็ บอีก วนไปเรื่อยๆ วันนี้ฉันตั ดความเสียดาย 8 ปี ที่ผ่านมา ไว้ที่ตรงทางแย กนั้น

แล้วก็เลือกเดินทางใหม่ ทางที่มันโค ร ตจะมื ดและไม่รู้จะเจอกับอะไรข้างหน้า

แต่อย่างน้อยๆ นั้น ทางนี้ก็ไม่มีเศ ษแก้วอีกแล้ว แน่นอนว่าเมื่อไม่มีเศ ษแก้ว

ฉันจึงกล้าที่จะวางเด็ กลงกับพื้น แล้วจับมือกันเดินแทนการอุ้ม ฉันรู้สึกดีขึ้น

อย่างมาก จากที่เป็นแต่ผู้ตามที่คอยซื่อสัตย์เสมอมา ฉันรู้ทันทีว่า ตอนนี้ฉันต้องมาเป็นผู้นำ

ที่เข้มแข็งแทน เพราะฉันกำลังจะมีเด็ กคนนึงเดินตามแผ่นหลังของฉันเช่นกัน

ตอนนี้ฉันยังเดินต่อ ไม่ค่อยไหวเลย จากนี้ไป อาจจะต้องนั่งลงใช้เวลาในการรักษ าแผ ล

ที่เท้าไปซักพักเลยล่ะ แต่ไม่นานนักหรอก ฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินต่อไปในทางที่ฉันเลือก

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ฉันยังอยู่ ฉันจะไปต่อ ฉันจะไปได้ โดยไม่ต้องเดินตามใครแล้ว และฉันไม่กลั วอีกแล้วต่อไป

ขอขอบคุณ ครูจุฑารัตน์