เตือนสติลูกๆ ทุกคน “การมีแม่ นั่นแหละคือบ้าน”

เราอาจจะผูกพันกับสิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นผู้คน สถานที่ สิ่งของ หรืออะไรก็ตามแต่

แต่สิ่งที่ทำให้เรามีความรู้สึกได้ถึงความผูกพันความรักนั่นก็คือ ผู้คน โดยเฉพาะกับคนที่เราเรียกว่าแม่

เป็นสายใยผูกพัน กันมาตั้งแต่เราเริ่มจุติมาบนโลกใบนี้ บนโลกอันกว้างใหญ่

วัยที่มากขึ้นและวันเวลาที่มันผ่านไป จะทำให้เรารู้ซึ้งว่า บ้านนั้นไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นผู้คน

ที่มีครอบครัวอันเป็นที่รักของเราอยู่ ซึ่งทำให้เรารู้สึกว่า “ที่ใดมีท่าน ที่นั่นคือบ้าน”

1. ทนทุ กข์ ตลอดเก้าเดือน กับความใจกว้างในทุกรุ่งอรุณ ร่างกายไร้ร่องรอย

กินอยู่ก็ถามพ่อแม่ทุกคืนย ากจะหลับตา แม่นอนที่เปียกให้ลูกหลับที่แห้ง

2. ลูก ป่ ว ย ท่านก็พาไปหาห ม อ เต็มใจดูแลลูกแบกรับไ ข้แทน ไหว้พระขอพร จุดธูปภาวนาเพื่อให้อาการลูกดีขึ้น เช่นนั้นพ่อแม่จึงจะยิ้มได้

3. เมื่อย ามหัดเดิน กลัวหกล้ มบ าดเจ็ บ คอยปกป้อง เป็นห่วงคอยระวังทุกเสี้ยววินาที

ทุกก้าวต้องจูงมือเดิน ตอนนี้ 3 ขวบ เรียนรู้การพูด เริ่มเดินพูดได้ พ่อแม่ท่านก็สุขใจ

4. อายุ 4-5 ขวบส่งเล่าเรียน เพื่อให้ลูกได้เป็นนักปราชญ์ เตรียมให้พร้อมเสื้อผ้าทุกฤดู

พ่อสั่งสอนลูกแม่ป วดใจแทน ป าดน้ำตาไม่หวาดหวั่น

5. เมื่อลูกต้องจากบ้านไปไกล พ่อแม่ห่วงหา ความหวังทุกอย่ างอยู่ที่ลูก ขอพรก็คิดถึง

เมื่ออยู่ต่างบ้านหากข่ าวห่างหาย ก็จะกังวลจนนอนไม่หลับทั้งคืน

6.ลึกยิ่งกว่ามหาสมุทร ก็คือความจริงใจของบุพการี เพื่อลูกยอมเสียเงินได้ นอนดึกตื่นเช้า

เพื่อหาเงินแต่ตนเองไม่กล้าใช้เงิน เพื่อไม่ให้ลูกต่างจากคนอื่น

7. ไม่ว่าลูกชายหญิง ก็เลี้ยงดูเท่ากัน ย่ างเข้า 18-19 ก็ดูฤกษ์ดีแต่งงาน จุดธูปขอด ว ง วิญญ าณคุ้มครอง

เสี ยเงินทองที่นับไม่ถ้วน เสี ยเหงื่อมากมายท่วมตัว เพื่อชดใช้ให้ลูก

8. แต่งงานมีครอบครัว แต่ท่านก็ยังไม่หายเป็นห่วงนักหรอก ต่อให้ทุ กข์ร้อยหมื่นก็จะทน

พระคุณของพ่อแม่นั้นมากมาย ถ้าลูกเกิดมาไม่มีใครดูแล จะมีวันนี้รือ

9. ทั้งใจพ่อแม่ อยู่ที่ลูก ความกังวลใจถึงขั้นล้ ม ป่ ว ย ผมทั้งหัว ห ง อ กไปหมด ใบหน้าก็ เปลี่ยนรูป

และทุกครั้งที่กลับมาก็เจอใบหน้ายิ้มแย้มของพ่อแม่ มีทุ กข์พ่อแม่ก็ทำอาหารให้ทาน

10. พอพ่อแม่แก่เฒ่า โ ร ค ก็ถามหา จะไปหาหม อรับยๅใครจะช่วยจ่าย พ่อแม่จะอยู่ได้อีกกี่เดือนกี่ปี

วันพร้อมหน้าพร้อมตา จะมีอีกไหม เมื่อพ่อแม่อายุร้อยปี ก็ต้องหลับตาลงและไร้เงาของลูกๆ เคียงข้างอีกต่อไป

ต้นไม้รักความเงียบ แต่ลมหาได้หยุดไม่ คราวลูกต้องเลี้ยงดู แต่พ่อแม่ก็รอไม่ได้แล้ว สิ่งที่ไม่อาจรอได้ ที่สุด

ก็คือ “ความกตัญญูพ่อแม่” อย่ าเสี ยใจกับสิ่งที่คุณเพิ่งเสียมันไป และอย่ าไปหวงแหนเมื่อตอนที่ไม่อยู่แล้ว