เมื่อแม่แก่เฒ่า อย่าได้ลืมแม่นะลูก เ ตื อ น สติได้ดีมาก

ตอนที่แม่ เริ่มออกเดินทางแม่ก็เป็นเด็ ก ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีความฝันมีชีวิตเป็นของตัวเอง เหมือนกับเรา แม่เดินทางมาเจอ ความรักมีชีวิตคู่ที่หวังจะสร้างเป็นครอบครัว

ผ่านวันที่ตื่นเต้นที่สุดก็คือวันที่ รู้ว่าในครรภ์ของแม่นั้น มีเราอยู่ในนั้นนั่นแหละ นั่นคือจุดเริ่มต้นของเวลากว่า 9 เดือนที่แม่ต้องแบก น้ำห นั ก กว่า 10 โล

และแม่ก็เริ่มใช้ชีวิต ที่ร ะ มั ด ร ะ วั งกว่าเดิม แม่กลั วว่าลูกในท้องของแม่จะเป็นอัน ต ร า ยแล้ววันที่แม่เ จ็ บ ป ว ด แสน ส า หั สนั้น ก็ได้มาถึง วันแรกที่แม่ ได้เห็นหน้าของเรา

“มันเต็มไปด้วยความสุข ความอิ่มเอมใจ แต่แม่ก็เ จ็ บ ป ว ด” ชีวิตส่วนตัวของแม่นั้น ไม่ใช่เรื่องสำคัญต่อไปแล้ว ความฝัน อาจถูกพักไว้บ้างแต่ก็เต็มใจ ข้าวของเครื่องใช้ลดลงให้เหลือเท่าที่จำเป็น รูปร่างหน้าตาอันสวยงามของผู้หญิงคนนี้

ไม่สำคัญเท่าลูกของแม่แม้แต่น้อย “เรื่องอื่นๆ ของแม่ ช่างมันก่อน ”อนาคตของตัวเอง ที่แม่เคยคิดถึงถูกแทนที่ด้วย อนาคตของลูกๆจนหมดสิ้น เราจะเป็นเด็ กดีหรือเปล่าเราจะเรียนอะไร เราจะได้น้อยกว่าลูกคนอื่นมั้ย เรามีความสุขไหม

แม่พย าย ามทุกอย่ างให้เราได้รับสิ่งที่ดีที่สุดจากแม่ ให้เด็ กน้อยของแม่เติบโตเป็นคนที่ดี “เหนื่อยนะ แต่แม่จะสู้” แล้วเราก็เติบโตแม่เริ่มพบกับความห่างเหินของลูก ที่เคยตัวเล็ก

แม่ไม่ได้เป็นเพื่อนเล่น ที่เราเคยสนุกด้วยแล้ว แต่แม่เห็นใบหน้าที่เรา ห งุ ด ห งิ ด ใส่มากขึ้นและเวลาเดียวกันก็เห็น รอยยิ้ม ที่แม่เคยได้รับแต่ผู้รับกลาย เป็นเพื่อนของเรา

“น้อยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้”

วันที่แม่โล่งใจ เป็นที่สุดคือ วันที่เราเรียนจบแม่ ฝ่ า ฟั น มามากมายกว่า จะได้ปริญญาใบนี้มาแม่คิดว่าคงหมดห่วงแล้ว ลูกเอ๋ยในขณะที่แม่มองดูเราถ่ายรูป สนุกสนานกับเพื่อนบัณฑิตนั้น

แม่ก็รู้ตัวแล้วว่า แม่คิด ผิ ด แล้วลูกจะได้งานที่ดีหรือเปล่าลูกจะมีแฟนที่รักลูกมั้ย แล้วจะเหมือนที่แม่รักมั้ยเขาจะดูแลลูกเหมือนที่แม่ดูแลหรือเปล่าหากแม่ไม่อยู่แล้ว ลูกจะอยู่ต่ออย่างไร

“แม้โตแค่ไหนแม่ก็เห็น ภาพเด็ กตัวน้อยๆของแม่เสมอ”ลูกของแม่ค่อยๆ ออกเดินทาง ในชีวิตของตัวเองเรามีครอบครัว มีลูก มีบทบาทเพิ่มขึ้น จนบทบาทการเป็นลูกของแม่ น้อยลงไปทุกที

แม่รู้แล้วว่า คงต้องปล่อยวางลูกมีชีวิตของลูกแล้วล่ะ แต่แม่ไม่เคยวางได้เลยแม่ยังรักและห่วงลูกเสมอนะสิ “อย่ าลืมแม่นะลูก” เมื่อแม่แก่ตัวลง

พร้อมกับนับถอยหลัง การจาก ล าเป็นการเดินทางช่วงสุดท้าย ที่ต้องเผชิญความเสื่ อ ม ถอยสองแขนที่เคยอุ้มลูก มาหลายปี ยกอะไรมากไม่ได้แล้วสองขาที่เคยพาลูก ไปไหนต่อไหน ก็ต้องใช้ไม้เท้า พ ยุ ง

วาจาที่เคยเป็นเสี ยงกล่อมลูก เริ่มพูดไม่รู้เรื่องส มองที่เคยใช้ ช่วยลูกให้เติบโต เริ่มลางเลือนหัวใจที่เคยสู้ฝ่า ฟั น ปัญหาให้ลูก บี บ ตัวน้อยลง

“แม่ก็เหมือนก้อนน้ำแข็ง ที่วางตั้งอยู่กลางแดด”วันนี้ระหว่างที่เราเดินทางในชีวิตของเราลองหันไปมองหน้าแม่บ้างนะ มองเข้าไปให้เห็นถึงการเดินทาง ที่ผ่านมาของแม่ วันนี้แม่เดินทางมาไกลมากจริงๆ

ขอแค่อย่ าลืมการเดินทางที่ผ่านมาของแม่ นี่คือการเดินทางของความรักที่วิเศษ แด่แม่และลูกของแม่ทุกคน คำพูดบางคำนั้น อาจเปลี่ยนชีวิตบางคน

ขอขอบคุณ postsread,เฉลียว วิศิษฏ์ธำรงวุฒิ