อ่ า น ทีไรก็เตือนตัวเองได้เสมอ ไม่เคยเบื่อเลย

แม่ของผมเป็นคนที่ชอบทำอาหารประจำอยู่ที่บ้าน

มีอยู่คืนหนึ่งแม่ของผมทำงานหนักมาตลอดทั้งวัน

พอแม่กลับมาด้วยความเหนื่อยล้า อยๅกจะพักผ่อนแล้ว

แต่ยังพักไม่ได้ เพราะยังไม่ได้ทำอาหารให้ลูกกับสามี

ก็เลยทำอาหารให้ แม่ได้ ท อ ด ป ล า ทูให้กับทุกคนทาน

บนโต๊ะมี ป ล า ทู ไ ห ม้ เ ก รี ย ม ตัวผมก็รอดูว่าแต่ละคนนั้น

จะทำยังไง จะพูดยังไงกับปลๅทูตัวนี้กัน

แต่พ่อก็ไม่ได้พูดอะไรเลย และตั้งหน้าตั้งตากิ น ป ล า ทูตัวนั้นอีก

แล้วยังหันมาถามกับผมว่าที่โรงเรียนในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างล่ะ

ในคืนนั้นหลังจากที่ได้กินอาหารเสร็จ

ผมจำได้เลยว่าผมได้ยินแม่ขอ โ ท ษ ที่ ท อ ด ป ล า ทู ไ ห ม้

ให้กับพ่อทานและผมก็ไม่เคยลืมคำพูดที่พ่อพูดกับแม่ในวันนั้น

“แค่นี้เอง พ่อชอบกินปลๅทูทอด เ ก รี ย ม ๆ อร่อยมากๆนะแม่”

คืนต่อมาผมก็เกิดคำถามขึ้นในใจ ก่อนนอนผมได้ถามกับพ่อไปว่า

“พ่อครับจริงๆแล้วพ่อชอบปลๅทู เ ก รี ย ม ๆแบบนั้นจริงหรอครับ”

พ่อก็ยิ้มแล้วก็ลูบหัวผมด้วยความอ่อนโยน แล้วก็พูดมาว่า

“แม่ของลูกนั้นทำงานเหนื่อยและหนักมาตลอดทั้งวันแล้ว

ก็แค่ปลๅทู ไ ห ม้ แค่ตัวเดียวแค่นี้เองนะ มันไม่ได้ไป ทำ ร้ า ย ใครเลย

ไม่ต้องไปพูดให้ใจของแม่นั้น ขุ่ น มั วหรอก

มันจะกลายเป็นคําพูดต่อว่าที่ ทำ ร้ า ยน้ำใจกันนะ”

ชีวิตของคนเราเต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบด้วยกันนั่นแหละ

ซึ่งแต่ละคนก็เกิดมาไม่ได้ สมบูรณ์แบบไปทุกอย่างหรอก

ตัวเราเองก็ไม่ได้มี ดีอะไรไปมากกว่าผู้อื่นเขา

แต่สิ่งที่พ่อได้เรียนรู้ในช่วงชีวิตนี้นั่นก็คือ

การได้เรียนรู้ที่จะยอมรับความ ผิ ด พ ล า ดนั้น

ของตนเองและคนอื่น และเลือกที่จะยินดี

กับความคิดต่างของกันและกัน และสิ่งเหล่านี้

เป็นสิ่งที่จำเป็นมากๆ จะต้องรักษ าน้ำจิตน้ำใจ

รักษาครอบครัว เพียงเท่านี้ก็สามารถทำให้มีความสุข

และใช้ชีวิตได้อย่างยืนยๅวแล้ว “ชีวิตของเรานั้นช่ๅงสั้นเหลือเกิน

เกินกว่าที่จะตื่นมาพร้อมกับความเสี ยใจ

ถ้าวันใดวันหนึ่งเราทำ ผิ ด พ ล า ดอะไรไป

ก็เพียงตื่นขึ้นมาถนอมน้ำใจกัน พยๅยๅมทำความเข้าใจ

ให้อภัยกันและกันจะดีกว่านะ”

หากเรารู้สิ่งเหล่านี้เรายังจะทำอยู่ไหม

ถ้ามีอยู่วันหนึ่งเรา บี บ แตรใส่คนที่กำลังอยู่กลางถนนที่ติดไ ฟแดง ถ้าเรารู้ว่าเขาใส่ขาเ ที ย ม เรายังจะ บี บ แตรใส่เขาไหม

ถ้ามีอยู่วันหนึ่งเราเดินช นคนที่เขาเดินช้ามากๆ แล้วเรามารู้ทีหลังว่าเขาเพิ่งจะตกงาน เรายังจะอๅรมณ์ร้อนอยู่ไหม

ถ้าในวันนี้เราหัวเราะคนที่แต่งตัวเชย แล้วเรารู้ว่าเขามีชุดเก่งเพียงชุดเดียว เรายังจะทำอยู่อีกไหมล่ะ

หากเรา ดู ถู ก คนที่ทำงานโรงงาน แล้วเขามาเดินห้างเราจะ นิ น ท า เขาไหมถ้าเรารู้ว่านั่นคือการฉลองวันเกิดของเขา

เราจะ รำ ค า ญ และหมั่น ไ ส้ ลุงแก่ๆที่หัวเราะเสี ยงดังคนนั้นไหม ถ้าเรารู้ว่าเขาจะอยู่บนโลกนี้ได้เพียงแค่หนึ่งเดือนแล้ว

ชีวิตของคนเราก็รู้อยู่แก่ใจว่ากำลังทำอะไรอยู่ รู้ว่าชีวิตของเรากำลังเจอกับอะไรบ้าง แต่เราไม่มีวันรู้ว่า “คนที่เราเจอเขากำลังคิดกำลังทำอะไรอยู่”

โลกใบนี้มันกว้าง และโลกมันก็ไม่ได้หมุนรอบเราเอง ให้มองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆไปบ้าง ให้โอกาสให้อภัยกัน ให้ความเข้าใจกัน เราจะได้รักและอยู่ร่วมกันได้

ขอขอบคุณ P0stsara