คนเรา จะมีเวลาที่อยู่ด้วยกันกี่วัน

เช้าวันหนึ่ง ภรรย ากับสามีว่า

“วันนี้ จะกลับบ้านไปเยื่ยมแม่นะ

จะไปค้ๅงบ้านคืนหนึ่ง แม่ไม่ค่อยจะสบาย

คุณจะขับรถไปส่งฉันหน่อยได้ไหมคะ

ฝนตกหนักเช่นนี้ ไปรถโดยสๅรมันสะดวก”

สามี ซึ่งหน้าตา บู ด บึ้ ง มาตั้งแต่เช้านั้น

ไม่ตอบภรรย า แต่กลับ ก ร ะ ช า ก เ สี ย ง ถามกลับว่า

“เมื่อวาน เธอซื้อเสื้อใหม่มาใช่หรือไม่

เธอรับปากฉันแล้วว่าจะไม่ใช่เงินฟุ่มเฟือยนะ

เรายังต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ และส่งลูกเรียน

ค่าใช้จ่ายเยอะ แต่ทำไม..ไม่ช่วยกันประหยัดล่ะ”

ภรรย า พูดออกมาเสี ยงเบาๆ อย่างคนรู้สึกผิ ดว่า

“ที่แท้ คุณ โ ก ร ธ เรื่องนี้นี่เองหรอ”

ภรรย า.. ก้มหน้าจัดเสื้อผ้าอย่างเงียบๆต่อไป

แล้วพูดกับสามีว่า..

“วันนี้ มีรถโดยสๅรเข้าเมืองแค่เที่ยวเดียวนะ

ฉันคงต้องรีบไปแล้ว คุณไม่ต้องไปส่งก็ได้”

แล้วเธอก็ออกไป โดยสามีไม่ส นใจเลย

เพราะยัง โ ก ร ธ ภรรย าอยู่มาก

ประมาณครึ่งชั่ วโมงผ่านไปนั้น

สามีได้ยินเสี ยงเอะอะ บนถนนนั้น

แล้วออกไปดู จึงได้ยินผู้คน ต ะ โ ก น กันว่า

ฝนที่ตกหนัก เซๅะตลิ่งจนสะพานเข้าเมืองได้ขๅดลง

มีรถเมล์คันนึงตกลงไปในน้ำด้วยนะ

สามี ได้ยินดังนั้น เขาต กใจมาก

เขารีบออกจากบ้านไปทันทีเลย

เมื่อไปถึงแม่น้ำ รถเมล์ที่ถูกเก็บกู้จากน้ำ

เหลือเพียง ซ า กเหล็กสัมภาระกระเป๋าต่างๆ

ของผู้โดยสารก็กระจัดกระจาย

มีการหๅมร่างของผู้ เ สี ย ชี วิ ตคนแล้วคนเล่า

ขึ้นมา ชายหนุ่มเฝ้ามองหาภรรยๅ ก็ไม่พบเธอ

ก็เสี ยใจแทบบ้ๅ คอยถามหน่วยกู้ภัยที่ทำงานอยู่ว่า

“เห็นภรรย าผมบ้างไหมครับ ๆ

เธอใส่เสื้อสีแดง กางเกงสีดำครับ”

ทุกคนส่ายหน้า พูดว่าไม่เห็น

จนเวลาผ่านไปจนเกือบเย็น กู้ภัยหยุดการทำงาน

เพราะไม่มีผู้ เ สี ย ชี วิ ต ที่หาพบอีกแล้ว

จึงพูดกับชายหนุ่มว่า.. “หั ก ห้ า ม ใจเถอะนะ

ภรรย าคุณ คง โ ด น น้ำ พัดไปไกลแล้วล่ะ”

ชายหนุ่มเดินกลับบ้านเหมือนคนไม่มี วิ ญ ญ า ณ

ร้องให้ไป ค ร่ำ ค ร ว ญ ไปตลอดทางเลย

ในใจของเขา เฝ้าแต่คิดว่า

“ทำไมๆ เราไม่ขับรถไปส่งเธอล่ะ

ฉันไปด่ าเธอทำไมว่าใช้เงินฟุ่มเฟือย

เสื้อตัวเดียว มันจะราคาเท่าไหร่กัน”

แต่เมื่อกลับถึงบ้าน สามีคาดไม่ถึงว่า

ภรรย ากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารที่บ้าน

มีอาหารอยู่บนโต๊ะพร้อม

ในมือเธอ มีเสื้อกันหนาวเก่าหนึ่งตัว

ซึ่งเธอกำลัง เ ย็ บซ่อมชายเสื้ออยู่

“คุณไปไหนมาคะ ”ภรรย ายังพูดไม่จบ

สามีก็ตรงเข้าไปกอดเธอจนแน่น

“คุณเป็นอะไร ร้องให้ทำไมคะ

วันนี้ ฉันมัวเอาเสื้อไปคืนที่ร้าน

เสี ยเวลา อ้ อ น ว อ นให้เขารับคืนไป

เลยไปขึ้นรถเมล์ไม่ทันอากาศใกล้หนาวแล้ว

ฉันเลยรื้อเอาเสื้อเก่ามาซ่อม

ก็พอใส่ได้อีกหลายปีเลยนะคะ

ฉันนี่ แ ย่ จริงๆ ของเก่ๅก็ยังมีอยู่

ไปซื้อของใหม่มาทำไมนะ”

เรื่องบางเรื่อง..เรา โ ก ร ธ จนลืมไปว่า

มันไม่สำคัญเท่ากับ“ความสุข” ของเราเลย

เรื่องบางเรื่อง..ไม่สำคัญเท่ากับ

“ความสุข” ของคนที่เรารัก

เรามีเวลาในโลกนี้อย่าง จำ กั ด

เวลาที่ใช้ร่วมกัน ยิ่ง จำ กั ด

อะไรที่ไม่สำคัญก็อย่านำมาเป็นอๅรมณ์

มากมายนัก ค ลั่ ง..กับเรื่องเล็กน้อยไปไย

ขอขอบคุณ คิดสิ