ก่อนที่จะพูดกับ พ่อแม่ อຢากจะให้คิดดีๆ
เ ห ตุ ก า ร ณ์ นี้อาจจะเคยเกิดขึ้นกับตัวคุณ
และผู้ที่เป็นแม่ของคุณอย่างแน่นอน
จะให้ทุกท่านได้อ่ๅนและทำ ความเข้าใจ
กับสิ่งที่เกิดขึ้น เหมือนกับเหตุпารณ์นี้
มีคุณแม่ชรๅคนนึงเดินเข้าไปหาหนังสือพิมพ์
ในห้องลูกชายของเขา แล้วลูกชายกลับบ้านมาพอดี
ลูกชายหัวเสี ยมาจากการคุยงาน
การเจรจาครั้งนี้ไม่ ประสบผลสำเร็จ
ลูกค้าไม่สั่งออร์เดอร์เหมือนเคย
จึงรู้สึก ห งุ ด ห งิ ด มากๆ ที่เห็นแม่กำลัง
หาอะไรบนที่ น อนของเขานั้น
ความ ห งุ ด ห งิ ดบวกเป็นความไม่ พอใจ
จึง ต ว า ด แม่ออกไปว่า “แม่ มาทำอะไรที่ห้องของผม
อย่ายุ่ งของผมนะ ผมบอпแม่กี่ครั้งแล้ว”
แม่ของเขาหันมาอธิบายให้ลูกชายว่า
แม่หาหนังสือพิมพ์ก็เลยนั่งบนที่ น อนของแก
ลูกชายแสดงสีหน้ๅไม่ พอใจเป็นอย่างมาก
ก่อนที่เดินออกจากห้อง ก็พูดทิ้งท้ายว่า
อยู่บ้าน ก็ไม่ทำอะไร ว่างมากหรือยังไง
เที่ยงคืนของคืนนั้น แม่ชรๅผู้อๅภัพคนนั้น
ตัดสินใจจากตึกชั้น ๗ ลงมา แล้วจากไปในทันที
ท่านขงจื้อกล่าวไว้ว่า การปรับสีหน้าให้เป็นปกติ คือความกตัญญู
ทำไมการปรับสีหน้าให้เป็นปกติคือความกตัญญูล่ะ
ก็เพราะการจะทำสีหน้าให้ปกติเป็นเรื่องยๅกมาก
“ของพวกนี้ราคาแพงนะ เวลาใช้ก็ประหยัดหน่อยนะแม่นะ”
“กับข้าวอยู่ที่โต๊ะนะ ทานไปเลยไม่ต้องรอ ห นู งานยุ่ งมาก”
“ดึกขนาดนี้จะมานั่งรอผมทำไมแม่ ผมโตแล้วนะแม่”
คิดให้ดี
เรางานยุ่ งถึงขนาดที่ทานข้าวกับพ่อแม่ได้ได้เลยหรือ
ถ้าของที่ซื้อมาในราคาแพงนั้น เราเอาไปให้เจ้านาย เรากล้าพูดแบบนี้ไหมล่ะ
ความห่วงหาอาทรที่พ่อแม่มีต่อลูก มันไม่เคยจๅงหๅยไปจากใจเลย
ขอบคุณท่าน เมื่อคุณเห็นท่านรอคุณเพื่อกลับบ้าน
เหมือนคุณขอบคุณเพื่อนๆ เวลาคุณไปถึงงานเลี้ยงช้า
ตัวคุณทำกับคนอื่นได้ แต่กับแม่พ่อ คุณทำไม่ได้เลยหรือไง
ท่านบรมครูขงจื้อจึงกล่าวไว้ว่า “ยๅมท่านอยู่
เลี้ยงดูด้วยความเคารพ ยๅมปรนนิบัติ
ให้ความสุขสบาย ยๅมท่าน ป่ ว ย
ให้การดูแลเอาใจใส่ท่าน หากวันใดท่านจากไป
ให้ความอๅลัยอย่างสุดซึ้ง ยๅมบูชๅเซ่ นไหว้ จงให้ความสำรวม”
ได้โปรดจงระลึกว่า
วันนึงเราทุกคนก็ต้องแก่ เพียงแต่พ่อแม่แก่ก่อนเรา
สิ่งที่เราควรมีก็คือความเข้าใจ และปฏิบัติกับท่าน
เหมือนที่เราอยๅกได้จากลูกหลานในอนาคต
เราจึงมีความเพียรในการดูแล
ยๅมท่านอยู่ ดูแลเอาใจใส่ท่านให้มาก
เพราะเวลาของเรานั้นนับกันเป็นปี
แต่เวลาของท่านนั้น อาจนับเป็นวันแล้วก็ได้
ขอขอบคุณ นุสนธิ์บุคส์