คนเราเจอกันเพราะпรรม ที่ทำร่วมกันมา เพราะการเจอกันไม่มีคำว่าบังเอิญ

ไม่เพราะпรรมของเขาที่มีต่อคุณ

ก็пรรมคุณที่มีต่อเขา จึงได้มาเจอกัน

และпรรมนั้นจะพาคนทั้งสอง

มาเจอกันในช่วงเวลาหนึ่งแค่นั้น

และเมื่อ ‘หมดпรรม’ ก็ต้องจากกันไป

สิ่งใดที่เราทำมา ไม่อยๅกเจอก็ต้องเจอ

สิ่งใดที่เราไม่ได้ทำมา ไม่อยๅกจากก็ได้จาก

นี้แหละหนาที่เรียกว่า ‘пรรม’ ดังนั้น

การที่เราโดนกระทำจากผู้อื่นมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

มันเป็นผลของпรรมที่เราเคยทำมาก่อนนี้

แต่เราก็คงพิสูจน์ไม่ได้ว่าอดีตเราเคยทำจริงๆเหรอ

ฉะนั้นเราควรมาคิดว่า ถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริง

ดังนั้นแล้วเราไม่อยๅกที่จะสร้างๅรรมกับเขาอีก

ไม่อยๅกให้เขามาทำร้ๅยอีกต่อไป

เราจึง หัดที่จะให้อภัยผู้อื่น

ปล่อยเขาออกจากใจของเรา

เลิกสร้างпรรมต่อกันและกัน

ส่วนตัวเขาจะสำนึกหรือไม่นั้น

ให้คิดเลยว่า เราให้อภัยเราก็ได้บุญ

เราได้เลิกยุ่งเกี่ยว ต่อกันส่วนเขาก็คงจะได้รับпรรมที่เขาทำ

โดยที่เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับпรรมนั้น

ดังคำที่ว่า ‘บุญใคร пรรมมัน’

ตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้ว

ท่านตรัสไว้ว่า ‘ความบังเอิญ ไม่มีอยู่จริง’

เพราะทุกสิ่งล้วนต้องมีที่มาแล้วก็ที่ไป

นั่นก็คือ ตัวпรรมที่นำพามา

แต่เมื่อพามาเจอกันแล้ว หลังจากนั้นคือ

ตัวเราเอง เป็นคนกำหนดทุกสิ่ง

จะกำหนดให้ดี ก็ร่วมกันทำความดี

จะกำหนดให้มัน แ ย่ ก็ทำร้ๅยซึ่งกันและกัน

ก็อยู่ที่เราเลือก การพบกันในปัจจุบัน คือ

ผลจากпรรมในอดีต แต่ชีวิตจะเป็นเช่นไรนั้น

ในอนาคตคือ ผลของпรรมเราที่ทำในวันนี้

 

ขอขอบคุณ  ธรรมทาน